Vergeven op het werk?
Hoezo? Vergeven dat is toch meer iets voor in de privésfeer? Of in een kerk?
Op het werk knokken we een conflict uit. Daar wint de een en verliest de ander. En als we het heel goed doen, winnen we allebei. Win-win…
Vergeven op het werk? Waarom? Of misschien beter: waartoe?
Deze vraag nam ik afgelopen weekend mee in een retraite in Herberg Welgelegen.
Door diverse voorvallen bleef me bij, dat ook in werksituaties regelmatig meningsverschillen of conflicten worden afgehandeld in plaats van opgelost. Worden afgekocht (al dan niet financieel) in plaats van uitgepraat.
Je kunt je afvragen of afgehandeld en/of afgekocht niet genoeg is…soms zit er gewoonweg niet meer in toch? Dus wees er tevreden mee. Tel je zegeningen (of je euro’s). Punt uit, klaar.
Dat kan, maar ik heb gemerkt dat het vaak niet “klaar” is. Er blijft iets negatiefs achter: wrok of boosheid, of nog erger cynisme. Of nog andere emoties die je belemmeren. Belemmeren in je contacten met anderen, misschien ongedacht en ongewild, maar toch. Ze kunnen je ook belemmeren om eerlijk naar jezelf te kijken. Dan heb je jezelf dus bij de poot. En ja, je kunt jezelf voor de gek houden en anderen ook. Maar wat schiet je daar uiteindelijk mee op?
Wat dan?
Vergeef!
Vergeven begint met een wilsbeslissing om de ander te vergeven wat hij/zij verkeerd heeft gedaan. Een wilsbeslissing. Vergeven gaat niet vanzelf. Het kost tijd, kracht en energie.
De wil om te vergeven kan worden ingegeven vanuit je geloof of levensovertuiging. Dat is prima, maar geen voorwaarde.
Vergeven levert zoveel op, heb ik gemerkt: vrijheid in de manier waarop je naar jezelf en naar de ander kunt kijken. Opluchting dat de boosheid die er zat, je lichaam uitstroomt. Wrok die verdwijnt omdat je loskomt van het paradigma van fout-schuld-vergelding. Cynisme trekt weg omdat je de ander in een nieuw perspectief kunt zien.
Vergeving is zo enorm bevrijdend! Primair voor jezelf, want de ander hoeft er niet persé iets van te merken. De ander hoeft ook niet om vergeving te vragen. Je vergeving met de ander te kunnen delen is extra mooi, maar het hoeft niet. Laat je er in elk geval niet door weerhouden.
Probeer eens het “rondje dankbaarheid”. Je bent namelijk gewend om in negatieve termen over die ander te denken. Dan word je opnieuw boos, verongelijkt, teleurgesteld of misschien zelfs woedend.
Maar wat als je nou eens probeert om een “rondje dankbaarheid” te lopen. Dat is een tegendraadse wandeling, waarin je je afvraagt: waar ben ik de ander dankbaar voor? Waar word ik blij van als ik aan de ander denkt? Wat heeft hij/zij goed gedaan? Welke positieve gedachten kan ik bij mezelf mobiliseren als ik aan hem/haar denk?
Ik durf de weddenschap aan dat je dan anders gaat kijken. Naar jezelf maar vooral naar de ander. Dat geeft ruimte en vanuit die ruimte kun je vergeven. Loslaten, vooruit kijken.
Vergeven begint met een wilsbeslissing: ik wil de ander vergeven. Doe het! Voor jezelf en ook voor de ander.
Je zult in het begin met regelmaat moeten herhalen dat je de ander dit en dat hebt vergeven…en langzaam merk je dat je besluit vanuit je hoofd je hart inzakt. Dat kan een lang proces zijn, maar dat geeft niets. En als het moeilijk is, val dan terug op je wilsbesluit: ik heb vergeven.
Vergeven? Probeert het. Het levert zoveel op!

Doorpraten? Bel 06 51 445 995